Lorem ipsum dosectetur adipisicing elit, sed do.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur Nulla fringilla purus at leo dignissim congue. Mauris elementum accumsan leo vel tempor. Sit amet cursus nisl aliquam. Aliquam et elit eu nunc rhoncus viverra quis …
Sigue leyendo ->Big City Light
Lorem ipsum dosectetur adipisicing elit, sed do.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur Nulla fringilla purus at leo dignissim congue. Mauris elementum accumsan leo vel tempor. Sit amet cursus nisl aliquam. Aliquam et elit eu nunc rhoncus viverra quis …
Sigue leyendo ->Huge Waterfall
Lorem ipsum dosectetur adipisicing elit, sed do.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur Nulla fringilla purus at leo dignissim congue. Mauris elementum accumsan leo vel tempor. Sit amet cursus nisl aliquam. Aliquam et elit eu nunc rhoncus viverra quis …
Sigue leyendo ->Top 10 Ingredients
Lorem ipsum dosectetur adipisicing elit, sed do.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur Nulla fringilla purus at leo dignissim congue. Mauris elementum accumsan leo vel tempor. Sit amet cursus nisl aliquam. Aliquam et elit eu nunc rhoncus viverra quis …
Sigue leyendo ->Jóvenes deportistas o cómo gestionar el talento
Jóvenes deportistas o cómo gestionar el talento
Playing skateboard
Lorem ipsum dosectetur adipisicing elit, sed do.Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur Nulla fringilla purus at leo dignissim congue. Mauris elementum accumsan leo vel tempor. Sit amet cursus nisl aliquam. Aliquam et elit eu nunc rhoncus viverra quis …
Sigue leyendo ->Peripecias de un papá: Click & Boo
Hay varias cosas que tienen en común los niños pequeños, las mascotas y los coches nuevos: no tienen la capacidad para desetiquetarse en Facebook, nunca protestan cuando se publican sus fotos y sus progenitores los utilizan para abrasar al extramundo. Y no lo hacen por sadismo, ni por afán de protagonismo, simplemente lo hacen porque el amor es ciego y son incapaces de percibir falta de fotogenia en sus objetos de deseo o falta de interés en apreciarlo en las personas de su entorno. Nosotros no nos salimos de la norma en este caso. Existen ya más fotos de Miguel
La entrada Peripecias de un papá: Click & Boo aparece primero en decabo.com.
Sigue leyendo ->VDLN #001 La ley de un chico problema
PapáDe1ra
VDLN #001 La ley de un chico problema
PapáDe1ra
¡De excursión! ¡A urgencias!
Ya hacía tiempo que no me ocurría, pero anoche tuve que llevar a mi nena mayor a urgencias, porque llevaba tiempo con fiebre… ¡y al llegar no tenía fiebre!
Empiezo a pensar que mi coche es medicinal como el agua de Carabaña. Pasas toda la tarde pendiente de alguna afección, termómetro en mano. De pronto pasas la línea roja y desde el 061 te recomiendan que te pases por urgencias. Llegas allí y la niña no solo esta normal, sino que además esta súper contenta porque ha salido a pasear por la noche. Y yo con cara de haba, explicando que lleva toda la tarde alicaída, con fiebre…
Pero contemos la historia completa, porque tú no estás en mi cabeza y seguro que no te estas enterando de nada.
El martes empezamos con la fiebre. Pero no una fiebre constante, si no raruna. A ratos tenía fiebre, otros ratos no. Le dabas el paracetamol y no bajaba la fiebre, luego bajaba sola… La noche fue movida, porque tan pronto media la temperatura y estaba en 37 grados, como la media y estaba en 38’5. Probaba con dos termómetros y la locura era total, porque las medidas unas veces coincidían y otras no.
Pasamos la noche con más pena que gloria, y mi niña hizo una de sus rarezas. Tener más fiebre por la mañana que por la noche. Así que mi mujer se la llevo a la pediatra y nos dijeron que no tenía síntomas de nada, que seguramente estaría incubando algo. Paracetamol y agua.
Por la tarde, mi mujer le tuvo que dar una ducha, porque pasamos de los 39 grados. Al acostarla, 37 clavados. ¡Bien! A la una de la mañana, pasaba un poquito de 37, pero con el calor que hace estos días, y abrazada a su pequeño pony como si le fuera en ello la vida, tampoco le di más importancia. Hasta que media hora después, la desperté para darle el paracetamol y ya pasaba de 38 grados.
La bonita teoría dice que en unos 40 minutos el paracetamol hace bajar la fiebre. Que bonitas teorías. Llamada al 061, me piden datos y más datos y me pasan con un pediatra que me recomienda llevarla a urgencias, porque en mi centro de salud no tienen pediatra de guardia.
Dos y media de la mañana, al coche y paseíto a urgencias. Yo con más sueño que la Bella Durmiente y mi enana atrás en su silla, contándome los dibus que había visto por la tarde, cantando canciones, diciéndome el color de cada semáforo (todos rojos, claro) y preguntando porque entramos en ese túnel, a donde va ese coche…
Por fin en urgencias, yo contando que lleva dos días con fiebre y la !!@##@¡! tiene 37 clavados. Le cuento a la pediatra de guardia que lleva dos días con fiebre y a su cara de asesina tengo que aclarar que por la mañana había ido a la pediatra y no le habían visto nada. Me preguntan como 15 veces por las vacunas, y yo jurando y perjurando que las tiene todas puestas y en orden.
Pasamos a la auscultación, y comienza el espectáculo. Mi enana aterrorizada en la camilla, no por la médica, ni el otoscopio ni el fonendo. Rígida como un palo y agarrada a mis manos como una lapa porque decía que se iba a caer de la camilla.
Y por fin tenemos diagnóstico. Placas en la garganta, aun incipientes. Adiós paracetamol adiós. Hola ibuprofeno, hola amoxicilina.
De regreso a casa, parada en una farmacia 24 horas. La peque dibujando y cantando la canción de La Princesa Sofia y yo pensando: “cloroformo, hoy no la duermo ni con cloroformo” Pero bueno, al final ha dormido sin demasiado esfuerzo.
En fin, creo que soy buen padre. Puedo cantar la canción de La Princesa Sofia mientras conduzco a las cuatro de la mañana buscando una farmacia 24h. ¡Qué demonios buen padre! ¡Soy Superman! …. Bueno, vale, Supersomnoliento. Espero que no lo note mi jefa.
¡De excursión! ¡A urgencias!
Ya hacía tiempo que no me ocurría, pero anoche tuve que llevar a mi nena mayor a urgencias, porque llevaba tiempo con fiebre… ¡y al llegar no tenía fiebre!
Empiezo a pensar que mi coche es medicinal como el agua de Carabaña. Pasas toda la tarde pendiente de alguna afección, termómetro en mano. De pronto pasas la línea roja y desde el 061 te recomiendan que te pases por urgencias. Llegas allí y la niña no solo esta normal, sino que además esta súper contenta porque ha salido a pasear por la noche. Y yo con cara de haba, explicando que lleva toda la tarde alicaída, con fiebre…
Pero contemos la historia completa, porque tú no estás en mi cabeza y seguro que no te estas enterando de nada.
El martes empezamos con la fiebre. Pero no una fiebre constante, si no raruna. A ratos tenía fiebre, otros ratos no. Le dabas el paracetamol y no bajaba la fiebre, luego bajaba sola… La noche fue movida, porque tan pronto media la temperatura y estaba en 37 grados, como la media y estaba en 38’5. Probaba con dos termómetros y la locura era total, porque las medidas unas veces coincidían y otras no.
Pasamos la noche con más pena que gloria, y mi niña hizo una de sus rarezas. Tener más fiebre por la mañana que por la noche. Así que mi mujer se la llevo a la pediatra y nos dijeron que no tenía síntomas de nada, que seguramente estaría incubando algo. Paracetamol y agua.
Por la tarde, mi mujer le tuvo que dar una ducha, porque pasamos de los 39 grados. Al acostarla, 37 clavados. ¡Bien! A la una de la mañana, pasaba un poquito de 37, pero con el calor que hace estos días, y abrazada a su pequeño pony como si le fuera en ello la vida, tampoco le di más importancia. Hasta que media hora después, la desperté para darle el paracetamol y ya pasaba de 38 grados.
La bonita teoría dice que en unos 40 minutos el paracetamol hace bajar la fiebre. Que bonitas teorías. Llamada al 061, me piden datos y más datos y me pasan con un pediatra que me recomienda llevarla a urgencias, porque en mi centro de salud no tienen pediatra de guardia.
Dos y media de la mañana, al coche y paseíto a urgencias. Yo con más sueño que la Bella Durmiente y mi enana atrás en su silla, contándome los dibus que había visto por la tarde, cantando canciones, diciéndome el color de cada semáforo (todos rojos, claro) y preguntando porque entramos en ese túnel, a donde va ese coche…
Por fin en urgencias, yo contando que lleva dos días con fiebre y la !!@##@¡! tiene 37 clavados. Le cuento a la pediatra de guardia que lleva dos días con fiebre y a su cara de asesina tengo que aclarar que por la mañana había ido a la pediatra y no le habían visto nada. Me preguntan como 15 veces por las vacunas, y yo jurando y perjurando que las tiene todas puestas y en orden.
Pasamos a la auscultación, y comienza el espectáculo. Mi enana aterrorizada en la camilla, no por la médica, ni el otoscopio ni el fonendo. Rígida como un palo y agarrada a mis manos como una lapa porque decía que se iba a caer de la camilla.
Y por fin tenemos diagnóstico. Placas en la garganta, aun incipientes. Adiós paracetamol adiós. Hola ibuprofeno, hola amoxicilina.
De regreso a casa, parada en una farmacia 24 horas. La peque dibujando y cantando la canción de La Princesa Sofia y yo pensando: “cloroformo, hoy no la duermo ni con cloroformo” Pero bueno, al final ha dormido sin demasiado esfuerzo.
En fin, creo que soy buen padre. Puedo cantar la canción de La Princesa Sofia mientras conduzco a las cuatro de la mañana buscando una farmacia 24h. ¡Qué demonios buen padre! ¡Soy Superman! …. Bueno, vale, Supersomnoliento. Espero que no lo note mi jefa.
#queridodiario julio 2015 (orgullo)
Pasamos ya el ecuador de este 2015 y vamos viendo como cada mes nos deja un poco más cerca del nuevo año. Con julio y estos calores en esta parte del globo nos llega la nueva entrada del #queridodiario. ¿List@s para emocionarnos? El sentimiento de este mes es complejo, surje del trabajo, del esfuerzo y … Sigue leyendo →
Sigue leyendo ->¿Vacaciones en la playa? Beach, please
«¿Es un Lö-Båby? ¿Es una croqueta? ¡No! ¡Es CroquetteBoy!»
- Espalda: Cruzado el parasol
- Hombro derecho: Bolsa con las palas, moldes, cubos, rastrillos, y demás utensilios para la construcción.
- Hombro izquierdo: Capazo con las toallas.
- Mano derecha: bolsa con aguas y tuppers de fruta.
- Mano izquierda: piscina despleglable del Decathlon (muy recomendable).
- Dientes: Bolsa de basura (“Aprovechando que pasamos por delante del contenedor”).
¿Vacaciones en la playa? Beach, please
«¿Es un Lö-Båby? ¿Es una croqueta? ¡No! ¡Es CroquetteBoy!»
- Espalda: Cruzado el parasol
- Hombro derecho: Bolsa con las palas, moldes, cubos, rastrillos, y demás utensilios para la construcción.
- Hombro izquierdo: Capazo con las toallas.
- Mano derecha: bolsa con aguas y tuppers de fruta.
- Mano izquierda: piscina despleglable del Decathlon (muy recomendable).
- Dientes: Bolsa de basura (“Aprovechando que pasamos por delante del contenedor”).
¿Vacaciones en la playa? Beach, please
«¿Es un Lö-Båby? ¿Es una croqueta? ¡No! ¡Es CroquetteBoy!»
- Espalda: Cruzado el parasol
- Hombro derecho: Bolsa con las palas, moldes, cubos, rastrillos, y demás utensilios para la construcción.
- Hombro izquierdo: Capazo con las toallas.
- Mano derecha: bolsa con aguas y tuppers de fruta.
- Mano izquierda: piscina despleglable del Decathlon (muy recomendable).
- Dientes: Bolsa de basura (“Aprovechando que pasamos por delante del contenedor”).
Se nos van de casa … aunque volverán
Se nos van de casa … aunque volverán
Una agulla en un mar
Diuen que l’agulla en el paller fa de mal trobar: imagineu-vos la dificultat de trobar-ne una al mar!
Però si vius la platja com alguna cosa més que “aigua, sol i sorra”, pots tenir la fortuna de topar amb una agulleta. Cal un mínim equipament i certa…
Sigue leyendo ->Una agulla en un mar
Diuen que l’agulla en el paller fa de mal trobar: imagineu-vos la dificultat de trobar-ne una al mar!
Però si vius la platja com alguna cosa més que “aigua, sol i sorra”, pots tenir la fortuna de topar amb una agulleta. Cal un mínim equipament i certa audàcia, sí, perquè la sort acompanyi: ulleres i tub, mirada atenta, curiositat incansable i poca mandra per estar en remull. I saber que una agulleta és una agulleta: reconèixer en aquell aparent branquilló, aquella mena de bri d’alga seca mig endut pel corrent, un peixet viu i fascinant, parent proper dels mítics cavallets de mar. Com una versió filiforme del simpàtic hipocamp.
La nostra filla gran –set anys- la va trobar en una raconada d’aigües netes, de roca i sorra, a tres pams de fondària, no més. Bravo! El cap encara a l’aigua, les ulleres sota la superfície, la mirada fixada al fons, cridava alguna cosa a través del tub, tot aixecant la mà. “Pmrtmm-mm mn pmt m mlgm!”, anava cridant. Ningú no l’entenia, fins que es va arriscar a perdre de vista el petit tresor i va treure el cap de l’aigua dos segons: “Porteu-me un pot o algu!”.
A casa ja estem avesats a urgències naturalistes subaquàtiques –un nudibranqui, una estrella, una gambeta, alguna curculla, un…-, així que el recipient d’emergència no va trigar a arribar. I amb aquell precari got de plàstic la nostra petita comandanta Cousteau va capturar l’agulleta.
Sessió de fotos (cassuml’olla! no havíem dut la càmera bona!), germans i cosins xalant amb la troballa, anònims veïns de tovallola que s’acosten a mirar la criatureta meravellosa –l’agulleta, vull dir-, i cap a l’aigua de nou, entre les cametes i els peuets d’uns i altres. Quina sort!
Sigue leyendo ->Ochenta y Cinco: La Magia de Creer (La Primera Copa América de Chile)
Pasó cuando salimos del estadio para el partido de Chile-Bolivia. Cinco goles a favor, cero en contra y un partido unilateral, nos dejaron una sonrisa gigante en el rostro y la sensación de que habíamos vivido una jornada memorable. Mientras bajábamos …
Sigue leyendo ->¿Estas disfrutando a tus hijos?
Una de las cosas que más disfruto ahora y que estaba seguro que disfrutaría a la llegada de mi hijo, es salir de paseo con el; Se ha vuelto costumbre y tradición llegar de trabajo y salir, a dormir al parque, lo llevo al campo de fútbol los jueves que hay cascarita en la colonia, lo llevo a dar la vuelta a la cuadra, al parecer él no es un niño muy expresivo, se ríe y lo hace muy seguido, pero aun así es pequeño y no se asombra o al menos no puedo notarlo fácilmente.
¿ESTAS DISFRUTADO SER PADRE?
¿Estas disfrutando a tus hijos?
Una de las cosas que más disfruto ahora y que estaba seguro que disfrutaría a la llegada de mi hijo, es salir de paseo con el; Se ha vuelto costumbre y tradición llegar de trabajo y salir, a dormir al parque, lo llevo al campo de fútbol los jueves que hay cascarita en la colonia, lo llevo a dar la vuelta a la cuadra, al parecer él no es un niño muy expresivo, se ríe y lo hace muy seguido, pero aun así es pequeño y no se asombra o al menos no puedo notarlo fácilmente.
¿ESTAS DISFRUTADO SER PADRE?
Sophia cantando Love Me Like You Do
Suscribete a mi RSS Feed
[[ This is a content summary only. Visit my website for full links, other content, and more! ]]
Sigue leyendo ->Sophia cantando Love Me Like You Do
Suscribete a mi RSS Feed
[[ This is a content summary only. Visit my website for full links, other content, and more! ]]
Sigue leyendo ->Pago en autovías y autopistas de Portugal
Primer obstáculo ….. salvado
Desdé la implantación del pago en autovías se ha complicado y mucho el viaje al pais vecino, la ausencia total de personal en los peajes siendo el pago casi exclusivo electrónico y el desconocimiento a la hora de pagar te echa para atrás a la hora de visitar Portugal.
Otra de las ventajas del via-T como ya te comente antes es que se puede utilizar las autopistas españolas y en algunos casos existen descuentos por su utilización, también se puede utilizar en algunos parkings
Pago en autovías y autopistas de Portugal
Primer obstáculo ….. salvado
Desdé la implantación del pago en autovías se ha complicado y mucho el viaje al pais vecino, la ausencia total de personal en los peajes siendo el pago casi exclusivo electrónico y el desconocimiento a la hora de pagar te echa para atrás a la hora de visitar Portugal.
Otra de las ventajas del via-T como ya te comente antes es que se puede utilizar las autopistas españolas y en algunos casos existen descuentos por su utilización, también se puede utilizar en algunos parkings
¡A comer!
¡A comer!
El templo de cristal
Si hace unas semanas hablamos del juego Canicas 7, hoy le toca el turno a El Templo de Cristal. Se trata de un juego de mesa que, como el otro, teníamos recluido en el altillo de mi habitación de la época de crío. Más o menos 30 años debe de tener el ejemplar, así que […]
Sigue leyendo ->